Diamant City Blitz: De tweede duitse e-bike

Diamant weet wat innovatie is. Wij waren in de jaren ‘20 van de vorige eeuw de eerste Duitse fabrikant die experimenteerde met aluminium. Tegelijkertijd maakten we met Campagnolo snelle wielwissels mogelijk op racefietsen. En in 1992 brachten we als tweede Duitse fabrikant ooit onze eerste e-bike in serieproductie op de markt. In deze blog bekijken we de Diamant City Blitz met zijn bijzondere kenmerken eens van dichtbij. 

Diamant City Blitz: Een stalen ros dat kracht beschikbaar stelt als jouw kracht afneemt 

Fietsen kan vermoeiend zijn. Het idee om met hulpmotoren te werken, is bijna zo oud als de fiets zelf. Toen de verbrandingsmotor nog met stoommachines concurreerde, experimenteerden vindingrijke mensen al met elektrische aandrijvingen – destijds nog zonder succes. In de jaren zestig werden de eerste serieuze pogingen ondernomen, maar geen enkel prototype haalde de serieproductie. Dat veranderde pas in het begin van de jaren negentig, en ook toen liep Diamant voorop. Vooral het uiterlijk was zijn tijd vooruit want dat verschilde aanzienlijk van alle andere fietsen. De extravagante kleurstelling verhulde de enorme accu die daardoor een stijlelement werd.

“Je fietst graag, maar je wil ook je spieren ontzien? En niet zo snel buiten adem raken? Dan is hier het antwoord: Cityblitz, de Power Bike.” Zo werd eind 1991 de nieuwe lichte snorfiets in de reclame aangeprezen. Hij combineerde de eigenschappen van een Trekking®-fiets en een snorfiets. Geen vervelend geknetter van een verbrandingsmotor, maar meer plezier voor langere afstanden. 

De City Blitz werd begin jaren negentig ontwikkeld met financiering uit zogenaamde Treuhandgeldern*. Op dat moment was de Hercules Electra al drie jaar als voorserie op de markt, maar behalve Diamant sprong geen enkele fabrikant in op deze trend. Daarom was de City Blitz in 1992 de tweede Duitse e-bike en ook slechts een van de drie wereldwijd beschikbare serieproducten. 

Mid-step-ontwerp, Pentasport vijfversnellingsnaaf en jaren ’90 kleurstelling. (Lila en turkoois waren een echte cultcombinatie, toch?) Op beklimmingen kon de City Blitz laten zien waar hij voor gemaakt was. Een korte draai aan de contactsleutel en een kleine beweging aan de handgreep zetten de elektromotor op het voorwiel in beweging. Je kon de motor alle werk laten doen of zelf meetrappen – de Lex Hercules kon met alleen motorondersteuning een snelheid van 20 km/u halen. De snelheid was met een draaihendel traploos regelbaar. Een display op het stuur toonde de snelheid, gemiddelde snelheid, afgelegde afstand en zelfs de tijd. Afhankelijk van de uitrusting kostte de e-bike tussen de 2550 en 2800 D-mark. 

De 28,8 V-motor dreef het voorwiel aan via een wrijvingsrol. Hij werd ingeschakeld via een draaigreep waardoor een mechanisme de motor liet zakken en zo contact maakte met de band. De motor had een continu vermogen van 0,17 kW en kon zelfs kortstondig een piekvermogen van 0,36 kW leveren. Het motorvermogen was dus niet uitzonderlijk, maar voldoende voor een snelheid van 20 km//u. De motor werd aangedreven door een 5,3 kilo zware nikkel-cadmiumaccu die samen met een oplader in een afsluitbare en afneembare box zat. 

Afhankelijk van de omstandigheden was één acculading genoeg voor ongeveer 30 kilometer bereik. Voor die tijd was dat fenomenaal, en zo lang de motor niet was ingeschakeld, kon je normaal op de fiets rijden zonder extra weerstand. De accu was na maximaal vier uur weer volledig opgeladen. 

Op de City Blitz konden de trapaandrijving en de motor volledig van elkaar worden losgekoppeld. Daarmee kon deze e-bike dus als een hele normale fiets óf als snorfiets worden gebruikt. Met een gewicht van 27 kg woog de City Blitz weliswaar veel minder dan andere e-bike-experimenten uit die tijd, maar het was ook zeker geen puur rijplezier. Als je de Power-Box thuis liet, woog de City Blitz nog steeds 19,2 kg, en dat was 2 tot 3 kg meer dan een vergelijkbare standaard fiets. 

Waarom de Diamant City Blitz ondanks briljante technik toch mislukte

De City Blitz had een paar zwakke punten, waaronder de aandrijving met de frictierol. De te smalle stalen frictierol had nauwelijks grip op de band bij natte omstandigheden en slipte dan ook gemakkelijk door. Ook beschadigde de zijkanten van de smalle rol op den duur de voorband, die toch al veel sneller sleet vanwege de aandrijving en daardoor ook gevoelig was voor lekrijden. 

Een ander zwak punt was de accu. Die ontwikkelde een duidelijk memory-effect waardoor de accu zelfs na korte tijd (soms al na een jaar) vervangen moest worden door een nieuwe. 

Het was niet verrassend dat de Diamant City Blitz door deze tekortkomingen niet echt aansloeg. In 1996 werd de productie stopgezet. Tegen die tijd waren er slechts 3000 fietsen verkocht – dat was het oorspronkelijk geplande aantal voor alleen het jaar 1992. Ook al waren het frame en de overige techniek zeer goed, uiteindelijk kregen de aandrijvingsideeën van andere fabrikanten de overhand. 

*De Treuhand was een publiekrechtelijke instelling die tot taak had om voormalige staatsbedrijven uit de DDR om te vormen tot private ondernemingen. De Treuhand investeerde voorafgaand aan de verkoop in de herstructurering van een onderneming en werd geacht zichzelf te financieren uit de opbrengst van de verkoop. In werkelijkheid had dit fonds echter flinke overheidssubsidies nodig.